Dolomieten, 14 t/m 19 juni 2011
Dinsdag 14 juni
Het laden van de bus nam deze keer iets meer tijd in beslag en de fietsen stonden ook wat minder strak tegen elkaar aan. Daardoor was het passen en meten om alles aan boord van de splinternieuwe Bak-dubbeldekker te krijgen, maar uiteindelijk lukte het. Om 4.50 uur ging de bus met chauffeur Philip achter het stuur rollen richting Dolomieten.
Om even over half zeven werd de Nederlands-Duitse grens gepasseerd en om 10.00 uur loste onze vaste chauffeur Marcel zijn collega Philip af, dit was een stukje voorbij de Duitse plaats Limburg! Er was toen nog 780 kilometer te gaan, we konden dus nog ff relaxen… En ondertussen genieten van de omgeving, want het was een prachtige route langs/over ondermeer de Brennerpas. Om ongeveer 17.00 uur werd de grens met Oostenrijk bereikt en 5 kwartier later bevonden de heren Bakker en Koomen zich voor het eerst in hun leventje in Italië; benvenuto!
Marcel zette de gang er eens goed in, want anders was de kans aanwezig dat we in het zicht van de haven nog een verplichte rustpauze moesten inlassen. Marcel bleek echter goed te kunnen timen, hij had bij het parkeren van zijn Bakbeest bij het hotel nog vijf minuten speling.
Nadat de koffers snel waren uitgeladen en iedereen was ingecheckt, konden we aan tafel. De eerste dag zat er op.
Woensdag 15 juni, Sella Ronda
Vandaag stond de Sella Ronda op het programma, een tocht van ongeveer 70 kilometer over vier Passo’s. Afgesproken was om 9.00 uur te vertrekken, maar dat lukte niet omdat Manfred op het klimmetje uit de garage meteen de ketting van zijn gloednieuwe fiets aan gort trapte. Mecanicien Siem had een indrukwekkende voorraad reservemateriaal mee, maar helaas geen 11-speedketting. Gelukkig had koersdirecteur Raymond wel een reserve, we konden dus met de volledige groep van start.
De eerste klim vanuit Canazei was de Passo Sella (11,4 kilometer, gemiddeld 6,6%, maximaal 8,9%, 758 hoogtemeters naar 2214 meter). Op het kruispunt met de Passo Pordoi zou iemand staan om iedereen de goede richting te wijzen. Dat ging helaas mis, waardoor enkelen al snel een deel of de hele klim van de Pordoi (van de andere kant als we later zouden doen) achter de kiezen hadden, alle begin is moeilijk.
Na de top van de Passo Sella werd er alvast afgedaald. Op zich niet erg, maar dan moet je in die afdaling wel de juiste afslag nemen. Dat was voor een stuk of tien renners, waaronder ik, een te lastige opgave. We zaten al een tijdje gezellig op een terras van de skihut die gesloten was, toen er toch enige bezorgdheid ontstond. Sander belde maar eens met Carla in de volgbus, waarbij bleek dat we zo’n 5 kilometer te ver waren afgedaald. Dus dat betekende weer 5 kilometer klimmen om bij de bewuste afslag te komen, zo kom je wel aan je hoogtemeters!
Bij de afslag ging het gelijk verder omhoog en zaten we op de Passo Gardena (5,9 kilometer, gemiddeld 4,2%, maximaal 7%, 250 hoogtemeters naar 2121 meter). Al snel bereikten we het café waar koffie met apfelstrudel kon worden genuttigd. Daarna verder klimmen en weer afdalen naar de voet van klim 3 van deze dag, maar eerst lunchen/picknicken.
Na de picknick volgde de Passo Campolongo (6,15 kilometer, gemiddeld 5%, maximaal 6,7%, 307 hoogtemeters naar 1875 meter). Na deze klim weer afdalen naar 1602 meter, waarna we aankwamen in Arabba aan de voet van de Passo Pordoi. Deze klim kon tijdens deze reis in totaal 3 keer gedaan worden, waardoor een aantal er voor koos om deze dag te laten voor wat ie was en de Pordoi in de bus te bedwingen.
Dat klinkt simpeler als het was, chauffeur Marcel moest al zijn stuurmanskunsten aanwenden om in Arabba te komen. De bus liep een paar keer bijna vast aan de grond en de passagiers doken van angst af en toe met hun hoofd weg onder een jas. Zonder schade arriveerde de bus echter weer bij het hotel, al had deze busrit wel directe gevolgen voor de rest van het programma.
Voor de rest van het peloton wachtte de beklimming van de Passo Pordoi (9,4 kilometer, gemiddeld 6,8%, maximaal 9,7%, 637 hoogtemeters naar 2239 meter). Een mooie vrij gelijkmatige klim, waarbij je al lang van tevoren uitzicht hebt op de top. Of dat een voor- of nadeel is, laat ik maar even in het midden. Nadat iedereen op de top even iets had kunnen drinken werd begonnen aan de afdaling. Op zich een goed lopende afdaling al zaten er wat aardig lastige haarspeldjes in. Na de afdaling nog een stukje vals plat naar het hotel waar na een lekkere douche een prima diner volgde.
Gegevens van deze dag;
- Gereden afstand 79,87 kilometer
- Totale fietsduur 4 uur, 25 minuten en 33 seconden
- Gemiddelde snelheid 18,0 km/uur
- Topsnelheid 58,7 km/uur
- Gemiddelde hartslag 149
- 2389 hoogtemeters en maximale hoogte van 2245 meter
- Circa 18 graden, licht bewolkt
- http://connect.garmin.com/activity/93159762
Donderdag 16 juni
Woensdagavond was besloten dat het programma moest worden gewijzigd. Het was voor de bus ondoenlijk om ons af te zetten in Cortina d’Ampezzo. Marcel zag dit gezien de ervaringen van woensdag, terecht, niet zitten. Daarom hadden de koersdirecteuren Raymond en Jos, uiteraard in overleg met het management John en Siem, besloten om donderdag de route van vrijdag te gaan rijden.
Vanuit het hotel stapten we dus weer direct op de fiets en vrijwel klokslag 9 uur gingen we op weg naar de Passo de Fedaia (13,9 kilometer, gemiddeld 4,4%, maximaal 9,8%, 617 hoogtemeters naar 2057 meter). Gezien het gemiddelde stijgingspercentage van slechts 4,4% was de verwachting dat dit een lekker bergje was om er een beetje in te komen. Dat was echter een misvatting, de aanloop was weliswaar eenvoudig, daarna volgde tot het stuwmeer een stuk van 4 kilometer waarvan het stijgingspercentage gemiddeld op 8,4% uitkwam. Daarom kwam iedereen toch wel enigszins vermoeid de tunnel aan het einde van de klim bij het stuwmeer uit, het uitzicht daar vergoedde echter veel. Na een groepsfoto werd de weg vervolgd, we waren nog niet op de top van de Fedaia. Nadat die top wel bereikt was, was het afdalen en hoe! De weg ging met behoorlijke percentages omlaag met eerst een aantal vervaarlijke haarspeldbochten. Daarna volgde een lange rechte weg waarop zonder teveel risico een nieuw snelheidsrecord kon worden gevestigd, 74 kilometer per uur. Deze afdaling ging zo snel dat mijn bidon helemaal in elkaar gezogen werd en bijna uit de bidonhouder donderde. Na de afdaling wachtte iedereen weer op elkaar en bleek Marjo een klapband te hebben gehad. Gelukkig niet op dat lange rechte stuk, maar precies in een bocht waar ze heel langzaam reed, geluk bij een ongeluk.
Na de koffiepauze zouden we vals plat omhoog naar Arabba gaan, maar het eerste deel was wel heel Vals plat. In ieder geval voor ons Nederlanders voor wie een dijk al een stevige klim is. Maar na enkele kilometers werd het inderdaad wat vlakker, waardoor Karin mooi de gelegenheid had uitvoerig aan mij uit te leggen waar ik moest stoppen en welke afslagen ik wel en niet moest nemen, heel fijn!
In Arabba stond voor de tweede keer de beklimming van de Passo Pordoi op het programma. Hoewel de klim nu bekend was, ging het bij mij iets minder dan woensdag. Een paar kilometer voor de top begon het licht te regen uit de onheilspellende wolken, waaruit ook een paar lichtflitsen kwamen. Het echte onweer bleef achter de bergwand hangen, de regen niet. Daarom iets voor de top in een klein tunneltje toch maar het regenjack aan en daarna als een speer doorklimmen naar het café op de top. Daar verzamelde iedereen zich weer, de latere binnenkomers kwamen als verzopen katten het café in.
Bij het hotel hoosde het ook, waardoor chauffeur Marcel besloten had zijn dubbeldekker de Pordoi op te sturen. Een goed plan, ware het niet dat een collega van hem zijn bus in bocht 7 aan de grond had laten lopen. Omdat onduidelijk was of en wanneer Marcel naar boven kon, besloten de meesten dan toch maar in de stromende regen te gaan afdalen. Dit deed ons weer denken aan de helse afdaling van de Col de Joux Verte van vorig jaar. De Pordoi heeft een iets bredere weg, maar verder was het een kopie van die afdaling; continue remmen, prikkelende ogen vanwege het zweet dat er in liep, kramp in de vingers van het remmen en trillend op de fiets van de kou. Bij bocht 10 kwam ik de bus tegen, het leek me echter beter de afdaling maar per fiets voort te zetten.
Beneden in het dorp flink doorgetrapt om weer wat op te warmen en daarna een lekkere warme douche. Helaas had de Garmin het laatste stukje niet meer geregistreerd, vergeten de batterij op te laden. Na het missen van de afslag op dag 1 foutje nummer 2.
Gegevens van deze dag;
- Gereden afstand 78,21 kilometer
- Totale fietsduur 4 uur, 0 minuten en 58 seconden + deel zonder Garmin (+ 10 minuten)
- Gemiddelde snelheid 17,8 km/uur
- Topsnelheid 74,0 km/uur
- Gemiddelde hartslag 138
- 2008 hoogtemeters en maximale hoogte van 2225 meter
- Gemiddeld circa 18 graden, half tot zwaar bewolkt en vanaf de laatste kilometer van de klim van de Passo Pordoi regen en 9 graden.
- http://connect.garmin.com/activity/93159696
Vrijdag 17 juni
Ook nu moest de koersdirectie weer in conclaaf om een nieuwe route te maken. Besloten werd de weg te beklimmen die we op de heenreis gedeeltelijk met de bus waren afgedaald, de Karerpass of Passo di Costalunga (9,89 kilometer, gemiddeld 4,1%, maximaal 10,4%, 410 hoogtemeters naar 1745 meter).
Het was vandaag heen- en weerdag, want zowel deze klim als de nog volgende klim zouden we op en weer afrijden. Na de afdaling van de Passo di Catalunga eerst even een koppie doen in Vigo di Fassa. Bij het verlaten van het café de eerste “valpartij” van de trip, Alex bleef hangen in zijn clips en ging uit stilstand tegen de grond, zonder verdere gevolgen maar met een gedeukt imago. De afdaling verliep verder zonder kleerscheuren en er werd gestopt bij de voet van de uitsmijter van deze trip, Rifugio Gardeccia (6,5 kilometer, gemiddeld 9,4%, maximaal 14,2%, 610 hoogtemeters naar 1950 meter). Een aantal rijders hield het hier voor gezien en fietste door richting hotel. De die-hards lieten zich niet afschrikken door de vreselijk steile weg die al vanaf de voet van de berg te zien was en aten nog een broodje of banaan voordat aan deze onderneming werd begonnen.
En wat was ie steil, ook het eerste stuk tot het dorp. Maar daar was het nog wel prima wegdek en bij het dorp volgde zelfs een kleine afdaling waar je weer op krachten kon komen. Daarna was het uit met de pret, steil omhoog en stampen op de pedalen en ondertussen uitkijken voor het vele grint. Op deze klim heb ik ongetwijfeld mijn snelheidsrecord verbeterd, mijn minimumsnelheidsrecord dan, want de teller gaf regelmatig een snelheid van minder dan 5 kilometer per uur aan. Wel kunnen blijven fietsen en daardoor nog de stilstaande Alex en Manfred ingehaald, maar die pikten dat niet en haalden me voor de top nog weer in. Het was een grote opluchting toen ik eindelijk een paar mederenners bij elkaar zag staan, dat moest de top zijn en dat was het ook. Nadat iedereen boven was weer heel rustig afgedaald, het mocht niet gebeuren dat er op de laatste afdaling nog iemand onderuit zou gaan.
Beneden weer even op elkaar gewacht en dat duurde iets langer dan gepland omdat er toch weer een paar lekke banden waren. Dat kon ook niet uitblijven met zoveel grint op de weg. Vervolgens rustig naar het hotel gereden en onder applaus van de eerdere afhakers kwamen we het terrein oprijden waar Siem en Leo al bezig waren de fietsen in de bus te laden.
Een halfuurtje nadat we binnen waren kwam er alsnog een flinke bui, het dreigde al langer maar het viel gelukkig pas nadat we op de kamer waren.
Gegevens van deze dag;
- Gereden afstand 47,49 kilometer
- Totale fietsduur 2 uur, 29 minuten en 29 seconden
- Gemiddelde snelheid 18,6 km/uur
- Topsnelheid 58,8 km/uur
- Gemiddelde hartslag 134
- 1161 hoogtemeters en maximale hoogte van 1940 meter
- Gemiddeld circa 18 graden, bewolkt
- http://connect.garmin.com/activity/93159660
Na het fietsen hadden we alle tijd om rustig te douchen en daarna nog even naar het dorpje gelopen. Daar was bijzonder weinig te beleven, alles is gericht op het skiseizoen. Na een lekker diner de koffer definitief ingepakt en om 21.35 uur vertrokken we weer naar Nederland. Maar niet voordat we afscheid hadden genomen van Marianne en Jurjan die met de caravan verder Italië zouden intrekken. Ook Ruud en Sander bleven achter, zij gingen de uitdaging aan om helemaal naar Nederland terug te fietsen en gingen daar zaterdagochtend aan beginnen.
Op de terugweg vooral bij München behoorlijk noodweer met regen en veel wind. Files waren er niet totdat Philip Marcel weer had afgelost. Bij Köln liepen we behoorlijk vast, wat toch wel ruim een uur oponthoud betekende. Daarna konden we weer lekker doorrijden, net voor de middag reden we Nederland weer binnen om rond half drie in Alkmaar te arriveren
MCA (+ aanhang) goes Dolomieten zat er weer op, alles mocht en niets moest!